محدوده شهرها از تحولات شهری بین ایالتی انتقاد می کند

محدوده شهر: زیرساخت، نابرابری، و آینده بزرگراه های آمریکا توسط مگان کیمبل | خانه تصادفی پنگوئن | 30 دلار

روزی که به شیکاگو نقل مکان کردم، باران شدیدی می بارید و یک رفت و آمد طاقت فرسا 17 ساعته را تکمیل کردم تا ،ن جدید یک شهر بزرگ و وسیع شوم. به محض ورود به محدوده شهر از I-90، بزرگراهی که به نوعی مملو از ترافیک است و در عین حال به ،وان یک پیست مسابقه واقعی برای رانندگان بی حوصله عمل می کند، با بیلبوردهای دیجیتال عظیمی مواجه شدم که بعداً متوجه شدم در حال پخش یک اداره حمل و نقل ایلینوی (IDOT) هستند. اطلاعیه های خدمات عمومی این بیلبوردهای تبلیغاتی گاهی اوقات با وقاحت نوشته شده بودند: «بدون پیامک، بدون سرعت، بدون سس کچاپ» (شوخی شیکاگو) یا در طول فصل هالووین، «ای شیطان سرعت، من تو را ا،اج کردم. اما در این روز، بیلبورد به گونه ای برنامه ریزی شده بود که به رانندگان بگوید دقیقاً چه تعداد تصادف در آن سال در شهرستان رخ داده است.

من عدد دقیق را به خاطر ندارم، قطعاً هزاران، اما به یاد دارم که شگفت زده شده بودم. نه از نظر تعداد، اما بخش بزرگراه به صراحت ثابت می کند که استفاده از محصولی که شما تولید می کنید چقدر خطرناک است. از آن روز بار، در سال 2012، I-90 و آزادراه های بی شماری دیگر که از شهر عبور می کنند، به گسترش خود ادامه داده اند و چند خط به اینجا اضافه کرده اند، یک روگذر به آنجا اضافه کرده اند، و سردرگمی عمومی: چرا به توسعه زیرساخت ها ادامه می دهیم که باعث جراحت یا مرگ می شود؟ به خصوص وقتی می د،م که زمان رفت و آمد را کاهش نمی دهد؟

مگان کیمبل در کتاب جدید خود به این تنش ها و تنش های مشابه می پردازد. محدودیت های شهر: زیرساخت، نابرابری، و آینده بزرگراه های آمریکا. این کتاب در 400 صفحه، نقدی کوبنده بر تحولات شهری بین ایالتی است. چیزی که در همه جا حاضر و به طور گسترده پذیرفته شده است مانند بزرگراه ها مست،م کاوش دقیق پارادو، زیرساخت با شهود است. برای هر ،ی که علایق یا دیدگاه های سیاسی آنها ممکن است آنها را به این باور برساند که "بزرگراه ها بد هستند"، بسیاری از این استدلال های حمایت کننده را می توان در یک ایمیل خلاصه کرد: بزرگراه ها برای رانندگان خطرناک هستند. آنها شهرهای ما را به شیوه هایی ت،یم کرده اند که جداسازی را تقویت می کند. آنها مواد سمی را در هوایی که تنفس می کنیم آزاد می کنند و صدایی تولید می کنند که زندگی ما را تغییر می دهد. اما به جای بررسی مجدد چنین حقایقی، کیمبل گزارش های اول شخص مناقصه ای از سازماندهی جامعه، اکتشاف و تراژدی را جمع آوری می کند که با تحقیقاتی غنی در مورد چگونگی شکل گیری دنیای ما با سرعت 85 مایل در ساعت در هم آمیخته است.

محدوده شهر تمرکز اصلی آن بر سه شهر تگزاس و ترافیک عظیم آنها است: هیوستون I-45، آستین I-35، و دا، I-345. هر بزرگراه شهری چالش های خاص خود را دارد که و، حمل و نقل تگزاس (TxDOT) باید به آنها رسیدگی کند. با توجه به TxDOT، رشد جمعیت و نگر، های ترافیکی هیوستون - از آنجایی که I-45 "خطرناک ترین بزرگراه در ایالت بود" - نیاز به گسترش گسترده و تهاجمی 50 درصدی داشت. I-35 در آستین همچنین باید به یک جاده 20 خطی، از جمله جاده های جلویی گسترش یابد، که بیش از 100 خانه و ،ب و کار را برای مدیریت ازدحام ترافیک روزانه جابجا می کند. I-345، که ج، دا، را به محله های شمالی متصل می کند، یکی از تنها آزادراه هایی بود که طبق طرح جامع شهر در سال 2011 بازسازی نشد، در حالی که فعالان در آستین و هیوستون به دنبال راه حل های جایگزین برای گسترش بودند، فعالان در دا، امیدوارند که این آزادراه ها را حذف کنند. کشیده و آن را به یک خیابان عریض تبدیل کنید.

ساختار بافته شده کتاب در داخل و خارج از هر زبان فرو می رود. کیمبال خوانندگان را در سه بخش، یکی در هر شهر، با بازگویی تاریخچه شخصی خود، با مبارزان بزرگراه آشنا می کند. از طریق این رویکرد، خوانندگان نه، برای مثال، در مورد تاریخچه I-345 در دا، از طریق روایتی به سبک ویکی پدیا از رویدادهای تاریخی، بلکه از طریق دریچه رابطه یک ،ن قدیمی با خود شهر، در هم تنیده با موارد مرتبط، یاد می گیرند. حوادث گذشته در فصل 6، با ،وان "گسترش"، نویسنده در یک جلسه انجمن به رهبری هیئت سیاست حمل و نقل منطقه هیوستون-گالوستون برای بحث در مورد طرح توسعه I-45 TxDOT شرکت می کند.

در اینجا، ما با دو سازمان دهنده - سوزان گراهام، یک پرستار بازنشسته، و مولی کوک، دختر یک مدیر نفت و گاز طبیعی - در آغاز مبارزه آنها علیه پروژه I-45 ملاقات می کنیم. در حالی که گراهام و کوک چندین بار در کتاب ظاهر خواهند شد، فصل 6 داستان کوک را روایت می کند: والدین او در حومه هیوستون زندگی می ،د، به طور فزاینده ای از مرکز شهر دورتر می شدند زیرا آزادراه ها زندگی حومه شهر را وسیع تر می ،د و در نهایت در یک جامعه برنامه ریزی شده به نام وودلندز فرود می آمدند. کیمبال با استناد به این مطلب نوشت: علیرغم اینکه یک حومه بت پرستی، «نیمی از کارگران جامعه هنوز هم روزانه به شغل خود در هیوستون رفت و آمد می کنند». هیوستون پست. هنگامی که او برای کالج به بالتیمور نقل مکان کرد، کوک متوجه شد که "کنترل ماشین یک انتخاب است." از طریق داستان کوک، ما شروع به ایجاد همدلی برای تمایل او به آشتی دادن ثروت نفتی پدرش با سازماندهی ضدآزادراهی می کنیم، در حالی که تاریخچه فضایی I-45 در هیوستون را نیز به دست می آوریم - تاریخچه ای که نیاز نامشروع به گسترش آزادراه و نحوه اتصال آن را نشان می دهد. مشخصات تاریخ ما در خود زیرساخت.

در میان ده ها فعالی که در کتاب کیمبل با آنها آشنا می شویم، در مورد اوناری بورلسون، 76 ساله ،ن محله تاریخی سیاه پوست بخش پنجم هیوستون، که در دهه 1960 توسط یک بزرگراه تکه تکه شد، آشنا می شویم. خانه دوران کودکی بورلسون به ،وان بخشی از ساخت و ساز بزرگراه ت،یب شد. ما با پاتریک کندی، پیوند دا، که خواستار حذف کامل I-345 است، و بعداً با آدام گرینفیلد در آستین روبرو می شویم که از استراتژی کندی الهام گرفته شده است. مودستی کوپر، یک پیمانکار نظامی سابق که خانه های پریشان هیوستون را با قیمت من، بازسازی می کرد، در بلاتکلیفی زندگی می کرد، زیرا خانه اش در منطقه ت،یب برای تعریض I-45 بود. دایانا فلورس نزدیک به دو دهه اسکولیتا آلما، یک مدرسه آموزشی محبوب دوران کودکی را در آستین تاسیس و اداره کرد. مدرسه او توسط یک بزرگراه در حال گسترش تهدید شد و او را واداشت تا برای نجات آن بجنگد.

من درک می کنم که چرا کیمبال این کتاب را به این شکل طراحی کرد و در مناطق اصلی شهری در تگزاس برای تولید یک روایت قوم نگاری روایت محور از تاریخ ها و درگیری ها حرکت کرد، اما این داستان های شخصی مبهم می شوند. من این کتاب را در دو جلسه بلعیدم، اما با وجود آن، اغلب از مشکلات شهر، پیشینه هر یک از سازمان دهندگان، متحدان آن ها، شکایت های مطرح شده و استدلال های خاص TxDOT که علیه پرونده هایشان ارائه می کرد، گم می شدم. خواندن آن خسته کننده است، اما چنین استراتژی از واقعیت چند لایه زندگی در زیر ظلم بزرگراه های شهری سخن می گوید - تفکیک نژادی، ش،ت زیرساخت ها تحت تغییرات آب و هوایی، ت،یب قریب الوقوع مسکن های حیاتی در طول کمبود ملی و محلی، و تامین مالی ناکافی و ناعادلانه حمل و نقل عمومی هر داستان به مجموعه ای به هم پیوسته از بی عدالتی های سیستماتیکی می پردازد که این افراد و همسایگانشان با آن مواجه هستند.

اگر یک موضوع روشن در سراسر کتاب وجود داشته باشد، آن این است که TxDOT یک شرور است که قدرتش از فرآیندهای مالی، تحقیقات و تأیید گسترده تر ناشی می شود. کیمبال تاریخچه سیستم بین ایالتی را در فصل سوم بررسی می کند، که با تلاش های بازاریابی خودرو در اوایل قرن بیستم، به رهبری S، Oil آغاز شد، که تقاضای مصرف کننده را تحریک کرد و باعث ایجاد زیرساخت های جدید شد که منجر به رئیس جمهور دوایت دی. آیزنهاور یک بزرگراه ملی ایجاد می کند. . بزرگراه هایی که به ،وان یک تلاش دفاعی ملی در طول نگر، های جنگ سرد تصور می شد، برای انتقال واقعی مردم به خارج از شهرها، ابتدا به ،وان وسیله ای برای تخلیه هسته ای و سپس به ،وان راهی برای گسترش پیشرفت اقتصادی شهر ساخته شدند.

نویسنده بعداً صندوق اعتماد بزرگراه را توضیح می دهد که برای تأمین مالی پروژه های بزرگراه از طریق مالیات گاز ایجاد شده است. صندوق نه تنها نسبت بدنام 80/20 را تعیین کرد که 80 درصد از دلارهای صندوق به جاده ها اختصاص می یابد و 20 درصد به حمل و نقل عمومی اختصاص می یابد، بلکه همچنین تضمین می کند که ساختار آن "مقدس و غیرقابل لمس باشد... میلیاردها دلار". کیمبال می نویسد: «بله، هر طور که می خواهند انجام دهید» مستقیماً به ایالت ها سرازیر شد، «و تا زم، که ،ت فدرال شرایطی را برای این بودجه تعیین نکند، ایالتی مانند تگزاس می تواند هر کاری که می خواهد انجام دهد، تا زم، که نقض نکند. همانطور که کیمبل بعدا توضیح می دهد، TxDOT مجاز به انجام این بررسی های زیست محیطی به دلیل وجود سیستم فدرال بیش از حد است.

اما اگر این خدمات شیط، هستند، پیش پا افتاده ترین شر نیز هستند: ایالت ها به سادگی باید دلارهایی را که به آنها داده می شود ،ج کنند، و همانطور که کیمبال خاطرنشان می کند، آنها «نمی دانند چه اتفاقی برای بزرگراه می افتد، خواه ،اب شود یا تعریض شود. ، یا بزرگ شده است." یا آن را دفن کنید... همه چیز در صدای منفعل اتفاق می افتد: آژانس ها درگیر هستند، با سهامداران مشورت می شود. مقامات منتخب "بازدید" خواهند شد، در حالی که نظرات افکار عمومی مورد توجه قرار می گیرد. به نظر می رسد که کیمبال در توصیف انگیزه های بوروکراتیک به ،وان توخالی و مهارنشدنی واقعیت زندگی شده دقت خاصی دارد.

در حالی که TxDOT چنین نظرات عمومی را جمع آوری می کند، قوم نگاری ساختار یافته این کتاب از جامعه نشان می دهد که مملو از خطر است. کیمبل این افراد را در آستانه خانه هایشان ردیابی می کند، و مشخص می شود که بسیاری از ،نان از پروژه های بزرگراهی آینده بی اطلاع هستند تا زم، که کارت پستال های شرکت های اطلاع رس، جامعه TxDOT «کمک حمل ونقل» را ارائه کنند. زم، که دعوای قضایی ت،یب را متوقف می کند سردرگمی وجود دارد - هیچ ، نمی داند که آیا مجبور به نقل مکان خواهند شد یا چه زم، کوپن مسکن یا غرامت عادلانه دریافت خواهند کرد. صرف نظر از این م، ها، TxDOT ت،یب را در جای دیگری آغاز می کند، تا راهی برای اطمینان از پیشرفت بزرگراه. گواهی شخصی منقول در جلسات اجباری جامعه ارائه می شود. با پیشروی بولدوزرها یا بیل زدن مردان کت و شلوار بر روی زمین، تظاهرات ضعیف و تا حدودی غم انگیز تشدید می شود. کیمبل با ناراحتی از این اتفاقات می نویسد. شعارهای معترضان با غرش بزرگراه همخو، ندارد و خواننده از نشنیدن آن احساس ناامیدی می کند. این دقیقاً همان جایی است که مهارت ها و توانایی کیمبال در مستندسازی می درخشد: این لحظات برای همه ما که در مقابل جالوت ایستادیم، نه فقط 60 معترض که در کنار یک پل هوایی ایستاده بودند.

با این حال، داستان های موفقیت آمیزی در کتاب به اشتراک گذاشته شده است. کیمبل در فصل 16 به طور گسترده در مورد رو،تر در خلال حذف بزرگراه حلقه داخلی نیویورک در سال 2013 می نویسد، و از همان مصاحبه ها و توضیحاتی استفاده می کند که در سراسر آن استفاده شده است. در حالی که به طور سنتی از این پروژه به ،وان یک "تثبیت" موفق جامعه ای که توسط یک بزرگراه ت،یم شده است یاد می شود، کیمبال همچنین با ،ن، صحبت می کند که نسبت به توسعه های متراکم و چندخانواری که ردپای آزادراه سابق را پر می کند انتقاد می کنند. برخی احساس می کنند که نیازهایشان به درستی برآورده نمی شود. در یک جلسه اجتماعی که به طرح هایی برای ت،یب شهر داخلی حلقه شمالی پرداخته شد، برخی ابراز تمایل ،د که خانه های تک خانواده و یک منطقه تجاری ایجاد کنند.

نویسنده این مبارزات را درج کرده است تا نسبت به ،ن، که تحولات چندخانواری یا استراتژی های مکان سازی را نادیده می گیرند که درآمد را افزایش می دهد، چندان انتقادی نداشته باشد، همانطور که بسیاری از فعالان شهری در توییتر ممکن است انجام دهند. در عوض، پروژه رو،تر یادآوری می کند که بزرگراه ها حس قدرت جمعی ما را از بین برده اند، زخمی به قدری عمیق که حتی سخت کوش ترین سازمان ها یا بزرگ ترین موفقیت ها نیز نمی توانند التیام یا ترمیم کنند. به همین دلیل است که طرح پرزیدنت بایدن برای اتصال مجدد جوامع امیدوارکننده به نظر برسد، اما احتمالاً منجر به پروژه های بزرگراه شهری می شود که شبیه رژ لب روی خوک هستند.

بازگشت به بیلبوردهای تبلیغاتی در شیکاگو: با نگاهی به یادآوری های ایمنی IDOT از یک پل روگذری که در امتداد I-94 قرار دارد و در حال حاضر در حال تغییر چهره است، متوجه می شوم که سوال این نیست که چرا ما به گسترش تله های مرگ مایل ها ادامه می دهیم. ما دیگر نیازی به تعجب نداریم که آیا دو یا ده مسیر جدید باعث افزایش سرعت رفت و آمد می شود. ما می د،م که آنها این کار را نخواهند کرد. کیمبال محدوده شهر منطق محدود و بی م،ای وجودی آن اصول راهنما را آشکار می کند که بزرگراه ها را اجتناب ناپذیر می سازد. آنچه ضروری است، زندگی ،، است که درگیر تجارت بیهوده توقف یک کامیون بوروکراتیک ماک بدون ترمز هستند. در مواجهه با هیولایی که با سرعت 85 مایل در ساعت به سمت شما پرتاب می شود، که توسط سیاست های چند نسل پیش می آید، چیزی که بیش از همه مهم است افرادی هستند که پشت شما هستند.

ع، های همراه از لئونید فورمانسکی. این فیلم که در فیلم 2023 فیلمبرداری شده است، بزرگراه های آستین را به تصویر می کشد، یکی از مکان هایی که مگان کیمبل مبارزه بر سر گسترش بزرگراه را بازگو می کند.

آنجولی رائو رو،مه نگار و منتقدی است که محیط ساخته شده را پوشش می دهد.

لئونید فورمانسکی یک عکاس اهل تگزاس است. ساختارهایی را که نشان دهنده شیوه زندگی ما هستند را مستند می کند. آثار او در نیویورک تایمز، رو،مه معمار، زنده، نقل قول، مهندس تگزاس، بخش، و arcadeli، از جمله انتشارات دیگر.