خارجی ها در همه جا در بینال هنر ونیز کثرت گرایی را جشن می گیرند

بیگانگان در همه جا
شصتمین نمایشگاه بین المللی هنر (دوسالانه ونیز)
20 آوریل - 24 نوامبر

به ،وان یک مورخ معماری که از یک هفته طوف، در ونیز بازمی گردم، واکنش من به دوسالانه هنر کنونی را می توان به ،وان بخش های مساوی خستگی و شادی خلاصه کرد. به نظر می رسد دوسالانه هر سال بزرگ تر و بزرگ تر می شود و توانایی افراد کامل کننده مانند من برای دیدن همه چیز را تحت فشار قرار می دهد. این تجربه اساساً با واسطه است: جمعیت از یک مکان به مکان دیگر هجوم می آورند و به سختی م، می کنند مگر برای گرفتن چند ع، از گوشی های هوشمند. با این حال، با وجود تمام هزینه ها و ناراحتی ها، به بازدید کننده مداوم پاداش داده می شود.

نمایشگاه مرکزی امسال با سرپرستی مدیر هنری موزه هنر سائوپائولو (MASP)، آدریانو پدروسا بیگانگان در همه جا. برای پدروسا، جشن تعدد ،وان با هدف منع، ، این است که همه ما چقدر خارجی هستیم. در چارچوب سیاست معاصر اروپایی-آمریکایی، این بی،ه (برگرفته از مجموعه ای از مجسمه های نئونی توسط ک، فونتین مستقر در پا،مو) توبیخ پوپولیسم دست راستی جورجیا ملونی، ژایر بولسونارو و دونالد ترامپ است. بر اساس کلمه ایتالیایی برای ریشه های ریشه شناسی خارجی در غریبه (استرانری، استراناپدروسا تصمیم گرفت از تعداد زیادی از هنرمندان بومی، دگرباشان ، و فولکلور - که بسیاری از آنها اکنون فوت کرده اند - تجلیل کند که آثارشان قبلاً در بینال نمایش داده نشده بود.

با وجود صداقت، کار پدروسا تحت الشعاع دو بحران محیط زیست و جنگ قرار دارد. ریاکاری مسافر، که از طریق مقادیر طاقت فرسا هنر در شهری که به طور جدی توسط تغییرات آب و هوایی تهدید می شود، می روند تا حدی پیش پا افتاده است. البته من مقصر این هستم: نسخه ای از کتاب سالواتوره ستیس اگر اسلحه بمیرد در کیف من بر،ب زده شده بود. جنگ جاری در غزه نقطه اشتعال قوی تری را ایجاد کرده و منجر به بسته ماندن غرفه اسرائیل بنا به درخواست مدیران آن شده است. بسیاری از معترضان خشم خود را بر غرفه آلمان متمرکز ،د، که نه تنها نشان دهنده حمایت بی دریغ ،ت آلمان از اسرائیل است، بلکه همچنین ا،امات خاصی را که بر هنرمندان تحمیل شده است، مانند تعهد سنای برلین برای دریافت کنندگان کمک های مالی هنری برای پذیرش تعریف ائتلاف بین المللی از جمله ا،ام لغو شده توسط سنای برلین. یهود ستیزی

مضامین کلی استعمارزدایی و ارزش گذاری نمایندگی بومی در غرفه های ملی در ژیاردینی رایج بود. خانواده و بستگان، شجره خانوادگی آرچی مور که 65000 سال از تبار کامیلاروی، بیگامبول و اروپایی او را بر روی دیوارهای داخلی پاویون استرالیا ترسیم می کند، با میز عظیمی روبرو می شود که حاوی اسناد قتل صدها نفر از مردم بومی در بازداشت ،تی است. جذابیت مفهومی کار با ظرافت اجرای آن در نقاشی و مجسمه سازی مطابقت داشت. در برابر انبوهی از کاغذهایی که بی تفاوتی بوروکراتیک و خشونت آشکار را ثبت می کنند، نشانه های گچی دقیقی که شجره خانوادگی را تشکیل می دهند، که مور بیش از دو ماه در محل ساخت، بر انس،ت هنرمند تأکید می کند.

همچنین بر قدرت هنر به ،وان شکلی از مستندسازی (و مستندسازی به ،وان شکلی از هنر) در اعلام وجود و منزلت جوامعی که قبلاً به حاشیه رانده شده اند، تأکید می شود. غروب طلوع خورشید، ع، های Inuuteq Storch از Kalaallit Nunaat (گرینلند) در غرفه دانمارکی که به طور موقت تغییر کاربری داده است. در مواجهه با وسواس عکاسی مدرن با تکنیک و تج،ات، استورچ بیشتر از دوربین هایی استفاده می کند که اعضای خانواده و دوستان نزدیک به او هدیه داده اند، بنابراین رسانه ای را شخصی می کند که اغلب به دلیل تمایلش به عینیت سازی مورد انتقاد قرار می گیرد.

موضوع انتخابی پدروسا و رویدادهای جاری در آثار آنا گرمولایوا در پاویون اتریش به طرز تلخی در هم تنیده شده است. این یا برگرفته از تجربیات خود او به ،وان یک پناهنده بود، یا نقش هنر را در قیام های اخیر زیر سوال برد. جستجو برای موقعیت های خواب، ویدئویی که بازگشت جرمولایوا به صندلی ناخواسته ای را که در اولین هفته اقامتش در وین پس از ،وج از اتحاد جماهیر شوروی در سال 1989 روی آن خوابیده بود، مستندی از نمونه اولی است. تمرین برای دریاچه سوان (ساخته شده با همکاری طراح رقص اوکراینی Oksana Serhieva)، یک اثر اجرایی با حضور یک با،ین زنده، به دومی اشاره دارد. ،وان اثر برگرفته از عادت تلویزیون شوروی به نمایش باله های چایکوفسکی در زمان ناآرامی های سیاسی است.

پاویون آلمان اثر معماری برجسته تری را در آثار ارسان مونتاگ نشان داد بنای یادبود یک فرد ناشناس اساساً یک خانه سه طبقه که در داخل غرفه ساخته شده بود، نصب مونتاگ یک کاخ خاطره خالی از سکنه و پوشیده از گرد و غبار بود که زندگی پدربزرگ هنرمند، یک کارگر مهمان ، را که هنگام کار در یک کارخانه آزبست آلم، درگذشت. در بیرون، مونتاگ ورودی اصلی غرفه را با انبوهی از خاک ،یه در حرکتی تکان دهنده که انجمن های ملی ساده انگارانه غرفه های جیاردینی را زیر سوال می برد، مسدود کرد.

اگر حرکات مونتاگ قوی و وحشیانه باشد، نصب کاپو، کیوانگا در نزدیکی غرفه کانادا پیچیده و پیچیده است. زینت ساخته شده از میلیون ها مهره نخی، در مورد عدم تعادل استثماری که به تجارت استعماری دامن می زد، نظر می دهد. تداخل ظریف مهره کاری با جزئیات معماری غرفه، ادای احترام زیبایی به غرفه طراحی شده توسط BBPR است، که سنت تصویری ونیزی هنر تکمیل معماری را گرامی می دارد.

در حالی که علاقه به طور طبیعی بر Giardini و آرسنال عظیم متمرکز است (که بهترین پیشنهادات آن شامل غرفه های آرژانتین، بنین و ایتالیا بود)، بزرگترین لذت دوسالانه برای گردشگران معماری ناشی از بازدید از مکان های سخت در اطراف ونیز است. غرفه سریر مقدس این را تا حد زیادی پیش برده است: آثار هنری منتخب آن در داخل زندان ،ن در Giudecca نصب شده است (رزرو لازم است). تغییرات جغرافیایی در دنیای هنر و جلوه های معماری آن نیز در ونیز امسال بسیار مشهود بود: پاویون نیجریه. کانال Pal،o در قرن شانزدهم با مدل پیشنهادی موزه هنر غرب آفریقا توسط سر دیوید ادجی در شهر بنین آغاز شد. در داخل، ینکا شونیباره یادبودی برای بهبود ذهن و روح این شامل کپی های سفالی از برنزهای بنین است که پراکندگی آثار هنری نیجریه در استعمار را منع، می کند.

برجستگی معماری دوسالانه امسال توسط یکی از رویدادهای همزمان ارائه شد: نصب خیره کننده تادائو آندو از نقاشی های Zeng Fanji در Scuola Nuova della Misericordia متعلق به قرن شانزدهم Jacopo Sansovino. سازماندهی شده توسط LACMA، دور و نزدیک / حالا و بعد جلوه های روشن و تاریک همراه با مناظر قاب شده برای ایجاد هاله ای م،وی در دو سالن بزرگ (یکی بالای دیگری) این انجمن خیریه سابق طراحی شده اند. حد من، نمایشگاه Pierre Huigi در Punta della Dogana (فضای دیگر طراحی شده توسط آندو) به طرز درخش، مرزهای انسان و غیرانسان را زیر سوال برد. متأسفانه (برای معماران)، تاریکی کاملی که کار هویگه به \u200b\u200bآن نیاز داشت، مانع از تبدیل ماهرانه آندو از تالار گمرک قرن هفدهم به شعبه ای از بنیاد پینو شد.

آ،ین پیشنهاد برای خوانندگان رو،مه معمار تابستان امسال از ونیز دیدن کنید: نمایشگاه نقاشی های هنرمند انتزاعی کره ای یو یونگ کوک در Fondazione Querini Stampalia بسیار لذت بخش است. همراه با پرسه زدن در طبقه همکف و باغ کارلو اسکارپا، لحظات شادی را برای فرار پیش از بازگشت به میان انبوه خبره های هنر کیف دستی فراهم می کند.

پیتر سیلی مورخ معماری و استادیار دانشگاه تورنتو است.